Jezus nodig hebben. Voor veel christenen is dat iets heel gewoons maar zelf moest ik aan het idee wennen. Opgevoed door een remonstrantse predikant stond vooral God centraal en naastenliefde en was Jezus welliswaar een sleutelfiguur maar niet de Heiland die Hij nu voor me is.
Jezus is voor 'hervormden' namelijk een lastiger te plaatsen onderdeel in je geloof. Ik dacht dat ik degene was die ermee worstelt maar dat is niet zo. Het is een andere manier van benaderen van je geloof. Voor Baptisten en evangelisten is het vaak onbegrijpelijk dat Jezus géén echte rol inneemt in je geloof. Eigenlijk ben je dan ongelovig. Hoewel ik als puber meisje al graag meeging naar pinkstergemeentediensten en bij baptisten een paar keer een doopdienst heb meegemaakt, voelde ik toch altijd een kloof in beleving van Jezus.
Het viel me als kind al op dat in de liederen de Heer natuurlijk geloofd wordt en daarmee God bedoeld wordt maar bij bijv baptisten juist Jezus. Baptisten spreken ook veel vaker over Jezus. "Jezus leeft in je hart", "Jezus redt ons" worden heel gewoon om naar elkaar toe uit te spreken. Het voelde voor mij altijd qoutematig, juist makkelijk, alsof je sociaal wenselijk 'een leus' noemde waarin weinig weerwoord te verwachten kan vallen. En iedereen antwoord met 'amen'. Het is een simplistisch beeld van een intens diepe betekenis die achter de woorden schuilen. En juist helemaal niet quotematig zijn maar betekenisvol, uitnodigend, liefdevol.
Voor baptisten is het nog steeds heel gewoon om Jezus een prominente rol te geven binnen hun geloof. Ze staan voor hun geloof. Ik vind dat krachtig en voel me erbij thuis. "Jezus leeft in je hart", "Jezus redt" en dergelijke teksten die enorm diepe betekenis hebben, zijn heel gewoon om te benoemen naar elkaar toe binnen de gemeente.
Maar toch was wel even wennen voor mij. Waarom had ik daar altijd een soort weerstand tegen? Waarom heeft de maatschappij er zo'n hekel aan? Hebben evangelisten met hun 'zieltjeswinnen' en schandalen zichzelf kapot gepredikt in de vorige decennia?
Waarom voelen zulke woorden soms te 'quotematig'? Waarom stond in mijn eigen geloof God centraal en was Jezus meer een soort hele bijzondere discipel? Dat moest ik onderzoeken. Want mijn hart voelde zich zo thuis bij baptisten maar mijn hoofd zat nog niet op 1 lijn. Waarom raakten die woorden toch niet mijn hart? Maar juist mijn hoofd?
De maatschappelijke scepsis tegen openlijk geloof getuigen is langzaam onstaan maar verwoestend voor kerken
Er is maatschappelijke een scepsis ontstaan tegen mensen die over Jezus spreken. Ik weet nog hoe dapper ik het vond als mijn baptistische tante vroeger tegen mij zei:"Ruth Jezus houdt heel veel van jou". Dan dacht ik:"Dat ze dat gewoon durft te zeggen wat gaaf". Want de maatschappij was, zelfs toen ik 14 was, er al niet meer naar om openlijk over Jezus te spreken. Wij christenen zijn daar eind jaren 80 mee opgehouden.
De bond tegen Vloeken heeft zich nog karig geweerd tegen het opkomende nieuwe normaal waarin Jezus bespot wordt en Jezus wel in een vloek geuit mag worden maar niet in een lofzang. Waarin gelovigen zichzelf moeten verantwoorden naar naasten waarom ze geloven en waarin praten over chakra's en reïncarnatie wordt gezien als een hoger goed. Islamieten en joden belijden hun geloof openlijk. Laten zich niet in een hoek praten en blijven uitkomen voor hun geloof.
De media is stil over de moorden op christenen, en vervolging. In Noorwegen zijn ze in gesprek om kruisen van kerkhoven en kerken te verwijderen.
Christenen nemen steeds minder ruimte om geloof te uiten in. Het gaat sluimerend, maar openlijk geloven in Jezus is in zelfs in meer dan 60 landen verboden in de wereld. In meer dan 6 landen staat gevangenschap op het hebben van een bijbel. Twitterde Sylvana Simons van de week nog het aanstootgevend te vinden dat iemand haar "vrolijk kerstfeest wenst" (ze wil dat we "fijne feestdagen" wensen) en is in Noorwegen een voorstel gedaan om van alle kerken en kerkhoven de kruisen te verwijderen. Omdat het te dominant is in het straatbeeld en aanstootgevend is voor anders gelovigen. Inmiddels is het tegengeluid laten horen: dat je gelooft, dat je graag naar een kerk gaat, dat Jezus bestaat voor je. Oh maar wacht even. Dat Jezus bestaat.. dat is wel een lastige dus..
Ik zal je in een notedop vertellen hoe ik Jezus ben gaan begrijpen, wie hij was en is en waarom Hij zo belangrijk is. Gedurende mijn hele leven bezocht ik regelmatig een kerkdienst bij verschillende Baptistengemeenten. Altijd ontroerden woorden en lofliederen me, de blijdschap om het geloof, de behoefte geloof te delen en te verdiepen, het zuster- en broederschap. Het voelde altijd als thuiskomen. Maar toch bleef de rol van Jezus lastig. En haakte ik af. Ik vond een mengelmoes tussen hedendaagse boedistische spiritualiteit en mijn oude geloof maar het bleef leeg voelen. Logisch natuurlijk want geloven zonder God en Jezus ís leeg. Het is verafgoden. Je zit op een dwaalspoor. Enfin
En als ik een tante of oom erover sprak die baptisten waren, werd het me niet veel helderder. Ze begrepen niet dat ik als kind van een dominee daar zo mee worstelde. Ze snapten niet dat iemand weerstand kan voelen bij Jezus. Hij is immers onze redder. Hij ís immers onze Heiland. Er is toen nooit een overbrugging gekomen tussen Jezus en God. Pas veel later, 25 jaar later, toen onze zoon 14 werd en vroeg met hem een kerk te gaan zoeken, ging ik zelf weer op zoektocht. En ging ik op zoek naar antwoorden op mijn diepste geloofs vragen.
Door vragen opnieuw aan mezelf te stellen in plaats van bij God te leggen vernieuwde ik mijn geloof.
Hengelde ik diepe vragen op uit mijn ziel. Ik keerde vragen om. En begon met vragen aan mezelf te stellen in plaats van aan God. Ik begreep dat wachten op een antwoord niet de manier was maar zelf op zoek gaan naar antwoorden wel. Ik ging gesprekken aan met niet gelovigen, katholieke vrienden, joodse en islamistische en vond eigen antwoorden. Waarom werd ik altijd blij als ik de tekst op de kiosk las vanuit de trein "God is liefde"? Waarom wilde ik altijd naar een baptisten kerkdienst? Wat trok me dan aan? Waarom had ik eigenlijk moeite met Jezus' rol in mijn geloof? Wie is Jezus?
Tot op een zeker moment een katholieke vriend van mij zei:"Je worstelt doordat je steeds in kringen ronddenkt en daarmee hou je je eigen geloof klein. Jezus=God=de Heilige Geest dat mag je gewoon accepteren." Deze simpele en eenvoudige uitleg gaf me een eureka gevoel. Zo is het. Zo was het. En zo zal het zijn.
Vanuit die basis gedachte ben ik de evangeliën opnieuw gaan lezen, ruminerend, herkauwend. Heb ik gesprekken gevoerd met veel baptisten. Ik merkte dat ook mensen die qoutematig over Jezus spreken, wel eens worstelen met de vragen die ik had. We zijn samen tot prachtige punten gekomen, bijbelteksten er bij halend, elkaar bemoedigen en aanmoedigen te verdiepen. Ik ben erachter gekomen dat vragen stellen, twijfelen, vastlopen erbij hoort. Gelovigen die zeggen:"Zo en zo is het." Geloven die wel echt? Ze nemen de bijbel als een wetboek en niet als een leerboek. Ze staan niet open voor de vragen van mensen die zich van de kerk en God hebben afgekeerd, omdat ze niet begrijpen welke vragen spelen bij hen. Daarin moeten we naar elkaar toegroeien. Willen we onze Schepper eren en Liefde laten regeren over de wereld in plaats van geldzucht en machtdronkenschap, moeten we terug naar de kern: naar God.
Zoek de gelaagdheid op. Pel de dogma's als een ui van je geloof af
Als je niet de gelaagdheid opzoekt, je niet afvraagt wat Jezus nog kan betekenen in jouw hedendaagse leven bijvoorbeeld, of hoe je een beter mens kunt zijn, doe je jezelf enorm te kort. Dan predik je dogma's, dan predik je clichés die geen inhoud hebben. Maar degene die open in gesprek gaan, zoeken, herkauwen, toegeven soms te voelen dat af te dwalen, dat zijn de mensen die tot God, de Messias, kunnen komen. Ik wens voor 2023 dat christenen die stevig in hun geloof staan mensen met geloofsvragen helpen, hun eigen twijfels ook delen, samen op zoek gaan naar een moderne manier van geloof belijden zonder af te doen aan het Woord. Zonder concessies te doen aan de opdracht die Jezus ons geeft namelijk in Liefde leven met elkaar.
Ruth Kruijshoop
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een mooi Getuigenis Ruth, WAUW!
Groetjes Gerrit.