Ik wandel met de hond richting het bos. Na een dag aan sterfbed van een dierbare te hebben gezeten, vraag ik God om steun. Gesprekken gonzen door mijn hoofd, verdriet versluiert mijn blik. Ik voel me moe en zorgen over het lijden hollen me uit.
"Draai je eens om" zegt een stem. Hoopvol draai ik me iets om. Ik zie boven het wijde weiland een buizerd bidden. Prachtig."Dank U God" en ik beloof mezelf ook juist nu vaker in gebed God te blijven vinden.
Toch kan ik het niet helpen dat ik een lichte teleurstelling voel en ik denk "Is dat alles waarvoor ik me omdraaide?' "Draai eens wat verder, Ruth".
Ik draai bijna me nu 180 graden om en ineens, zie ik het goed? Ik dwing mezelf beter te kijken. En waarempel. Heel Eventjes, gesluierd tussen de wolken, neergestreken in de lucht is daar het eeuwenoude teken van Hoop en aanwezigheid van de Heer. De zwarte sluier van verdriet trekt op in mij bij het zien van deze bemoediging.
Een warm gevoel van dankbaarheid neemt ruimte in, mooie herinneringen aan de tijd die we gedeeld hebben schieten voor mijn ogen en doen me glicmlachen. Met het vorderen van de wandeling groeit het vertrouwen om de tijd die komt te kunnen dragen.
Reactie plaatsen
Reacties